#22 NELE’S HONGER.
(166,46 km, Geldenaken)
Ze moet dit niet doen. Echt niet. Ze is gewoon gegaan. Met de bus. Helemaal vanuit de stad, met de bus naar een dorpje ergens midden in België. Nog nooit was ze daar. Ze heeft het nota bene opgezocht op Google Maps, dat dorpje, dat huis. Ik heb het ook gezien. De ramen waren dicht, het leek wel een spookhuis. Ik vind het echt niet verantwoord. Ze leest toch wel eens een krant, zou je zeggen. Ze kent de verhalen toch? Hoe is het dan mogelijk dat ze het adres vroeg, een afspraak maakte en nu in die bus zit? Ik begrijp dat niet. Ze kent die gast helemaal niet, wie weet wat voor freak het is. Misschien wel zo één die meisjes in zijn huis lokt. Ik heb haar gezegd dat ze niet moest gaan, maar ze was vastbesloten. Zij denkt dat het veilig is, maar wat weet ze nou helemaal van hem? Niets. Helemaal niets. Enkel een naam en dat is niet eens zijn echte. Ik maak me zorgen.
Die hakken zijn het allerslechtste idee dat ik in weken heb gehad, dacht Nele. Na drie stappen vanaf de bushalte voelde ze haar kleine teen al afgekneld in de schoen zitten. Vanochtend had het juist nog de beste toevoeging op haar outfit geleken. Ze wilde het simpel houden. De ietwat nonchalante spijkerbroek met daarboven het bloesje was casual, maar toch met aandacht. De hoge hakken zouden het iets elegants, bijna uitdagends meegeven. Niet dat ze meteen iets wilde, maar toch. Die touch mocht het echt wel hebben. Toen ze de bus instapte voelde ze zich mooi, sterk en aantrekkelijk. Nu kon ze enkel aan de blaar op haar teen denken en vervloekte ze haar eigen mode-opvattingen. Ze had op Google toch gezien dat ze vanaf de bushalte nog een stukje moest lopen? Daarnaast had ze ook heus gezien dat de omgeving geen fancy buurt was. Gympen waren goed geweest. Sterker nog: gympen waren beter geweest. In ieder geval, concludeerde ze terwijl ze een berichtje appte, waren die een stuk minder pijnlijk geweest.
‘Ik denk dat ik bijna bij je om de hoek ben. Ik zie meerdere grote huizen en loop vanaf de bushalte jouw kant op. Kun je mij al zien? Ik draag een bruine jas en zwarte broek.’
Nele was gewoon heel erg benieuwd. Zij en #DoKong01 hadden nu drie maanden samen online gegamed en vooral veel gechat. De laatste week zelfs nachtenlang. Het begon toen ze samen in een groep last hadden van een persoon die het belangrijk vond om dit platform te gebruiken om ongevraagd allerlei complottheorieën te delen. De meest onwaarschijnlijke en ongepaste opmerkingen kwamen voorbij. #DoKong01 was die avond de moderator van dienst geweest en had goed ingegrepen door de creep de chat uit te gooien. Na het akkefietje waren ze de rest van de avond met elkaar blijven chatten. Er was meteen iets in het woordgebruik, de scherpe vragen, de humor wat Nele’s interesse wekte. Na jarenlang gamen had ze hier voelsprieten voor ontwikkeld en nu gingen ze af. Hard. Na zes uur chatten logde ze uit en moest ze toegeven dat ze die nacht geen oog meer had dichtgedaan. Hele gesprekken bleven door haar hoofd spoken al had ze geen idee hoe #DoKong01 eruitzag. En dat was al die maanden zo gebleven.
Ze heeft dus geeneens een idee hoe hij eruitziet. Misschien is het wel een oude vieze vent. Of een gast die allemaal jonge meisjes naar zijn huis lokt. Het blijft België, nietwaar. Ken je dat verhaal van die man met die meisjes in de kelder? Hoe heet ie ook alweer? Dutroux. Dat was ook daar in de buurt. Ik weet het zeker. Ik kan me zulke dichte huizen herinneren van de nieuwsuitzendingen in die tijd. Ik krijg er nog kippenvel van als ik eraan denk. Waarom doet ze in godsnaam zoiets? Hoe langer ik erover nadenk, hoe sterker het beeld dat ze uitgemergeld en vies in een kelder voor zich uit zit te staren. Mijn god, ik moet haar appen. Wat heeft ze te bewijzen? Je kunt toch ook gewoon naar een café gaan om vrienden te ontmoeten? Ik snap dat niet.
Natuurlijk wist ze wel dat ze iets deed wat anderen niet durfden. Het zou zomaar gevaarlijk kunnen zijn. Nele lachte een beetje in zichzelf. Hoe kon het nou gevaarlijk zijn na al die gesprekken die ze samen hadden gehad? En wat zou er nu eenmaal kunnen gebeuren? Ze gingen gewoon een bordspel doen. Pionnetjes en dobbelstenen. Een keertje offline gamen met een kopje thee erbij en verder niets. Tenminste, nog niet. Natuurlijk stond ze wel open voor iets, dat gaf ze eerlijk toe aan zichzelf. Na maandenlang noodgedwongen binnen te hebben gezeten leed ze overduidelijk aan huidhonger, een term die ze meteen omarmd had. Haar ouders werkten allebei veel en woonden ver weg. Daarbij was er al een tijdje een conflict over geld wat maar doorsudderde en waardoor knuffelen met hen sowieso niet meer gebeurde. Die afstand in dat huis, die koude zakelijke omgang, ze gruwelde ervan. Vriendinnen had ze amper en degenen die ze had, hadden allemaal een vriend. Dat maakte het extra zwaar. Steeds zag ze haar vriendinnen knuffelen met hun vriend en om haar heen bleef ruimte. En die ruimte werd leger en kouder en leger en kouder.
‘Je staat voor mijn deur zie ik. Gimme a sec, dan kom ik eraan. Sta nu ff boven met iets in mijn handen.’ Smiley met tong uit de mond, emoticon van spierbal, emoticon van slak. Nele glimlachte. Nog heel even en dan is het zover: de ontmoeting, live, face to face. ‘Geen probleem, ik wacht wel even’. Smiley met glimlach, smiley met aureooltje, gifje van wachtende Cookie Monster. Ongeduldig keek ze om zich heen. Het is hier wel een uithoek, dacht ze. Ik snap wel dat je voornamelijk online bent: hier valt geen bal te beleven.
Ik vind het ook helemaal niks voor haar om dat zo te doen. Normaal is ze helemaal niet zo’n held. Ze durfde vroeger niet eens het woord te nemen in de klas, kreeg ze meteen een rood hoofd. Ik weet nog goed dat we daar vaak om hebben gelachen. Het voelt alsof we haar kwijtraken. Dagenlang zit ze online op haar kamer en wil niets meer afspreken. Ik begrijp sowieso niet wat je daaraan vindt, dat gamen de hele dag. Het schijnt een hele community te zijn, dat spel dat ze speelt. Wist je dat? Waarschijnlijk heeft ze daarbinnen een heel sociaal leven opgebouwd met mensen die ze niet kent. Goed, ieder zijn ding zullen we maar denken, maar om dan zo’n risico te nemen? Zelf zou ik toch eerst een foto willen zien of een keer beeldbellen ofzo. Dan kun je beter inschatten wat voor een gast het is. Toch?
Daar stond ze dan voor de deur van een vreemde. Nele wachtte af en keek naar het huis. Het zag er precies uit zoals ze op Google Maps had gezien. De vitrages gesloten en voor een van de ramen stond een plastic bloemstukje. Boven stond een klapraam open. Erachter zag Nele nog net een pop staan, een action figure, die op streetview niet te zien was. Ze herkende Chewbacca uit Star Wars en gniffelde: hier moet ze wel goed zitten.
Toen hoorde ze achter de deur iemand snel de trap af rennen. ‘Moment! Ik kom eraan!’ In de weerspiegeling van het ruitje van de voordeur zag ze haar eigen gespannen gezicht. Ze blies flink uit en fatsoeneerde nog even de lok van haar lange bruine haar. Toen klonk het geluid van een tweetal sloten die open werden gedaan. Het gordijntje achter de voordeur bewoog en er verscheen een schim. De spanning werd haar bijna te veel toen de deur zich langzaam opende.
‘Hoi, jij moet Nele zijn, wat leuk dat ik je eindelijk eens in levenden lijve zie. Grappig, je ziet er eigenlijk best wel uit zoals ik me je had voorgesteld’. Neles adem stokte. Dit was zelfs beter dan dat zij zich had voorgesteld. Veel beter zelfs. Voor haar stond het mooiste, werkelijk het allermooiste meisje dat ze ooit zag.
Op dat moment hoorde Nele dat er een appje binnenkwam. Het was Sarah. Nele had even geen tijd om te reageren. Straks, straks zou ze terugschrijven dat het goed met haar ging. Heel goed zelfs. Het allermooiste meisje draaide zich om en liep naar boven de trap op. ‘Kom verder, kom verder’, zei ze. En lachend volgde Nele het meisje en haar blonde vlecht mee naar boven terwijl in haar buik vlinders vrolijk mee de trap opvlogen.
0 reacties:
Een reactie posten