#27 THE WAY TO SAN JOSE
(203,89 km, Fleures)
Do you know the way to San Jose
I’ve been away so long
I may go wrong and loose my way
Do you know the way to San Jose
I’m goin’ back to find
Some peace of mind in San Jose
Eens kijken, waar zal ik beginnen? Ik ben nu 48 jaar oud en kom oorspronkelijk uit San Jose, Californië. En ik mag er nog best wezen, of niet? Zeg het maar hoor. Natuurlijk kun je hier en daar wel aan me zien dat ik geleefd heb, maar dat blijkt voor sommigen juist heel aantrekkelijk te zijn. Daar hoor je mij dus niet over klagen. Ach weet je, ik ben het ook wel gewend. Ze hebben me vrijwel mijn hele leven lang nagekeken en dat is altijd heel prettig geweest. Het heeft me genoeg opgeleverd. Ik moet daar wel eens aan denken als ik van die simpele figuren voorbij zie komen. Ze hebben zo weinig karakter, qua uiterlijk dan. Wat dat betreft ben ik gezegend.
Toen ik voor het eerst begon met rijden was ik meteen een populaire jongen. Ik zag er goed uit en je was in vergelijking met anderen niet veel geld aan me kwijt. Wacht, dat klinkt misschien een beetje raar als ik het zo zeg. Laat ik het dan anders zeggen: ik was niet goedkoop maar wel veel meer benaderbaar dan andere mooie jongens. Bereikbaar. Ja, dat is het woord. Ik was bereikbaar en precies daarom was ik meteen één van de meest begeerde.
Nu waren er in die tijd veel grote jongens bij ons in de buurt. Ze gingen hard, namen veel plek in en gingen wedstrijdjes aan met elkaar. Gewoon op straat en vaak midden in de nacht. Je kunt zeggen dat zoiets onverantwoord is, maar je bent jong en je voelt je onaantastbaar. Zo is dat altijd geweest en zo zal het nu vast ook nog gaan, lijkt me. Al moet ik zeggen dat ik dat niet zoveel meer bijhoud. Ik blijf nogal veel thuis en dan krijg je dat natuurlijk niet zo mee. En zeker hier niet. Maar daar kom ik zo op.
Maar goed, de straten van Californië in de jaren 70. Het was een mooie, maar ook een roerige tijd. Menigeen heeft zich in die dagen volkomen aan gort gereden. Je moet goed weten dat men in die jaren nog veel minder bezig waren met veiligheid. Veel kon en daarnaast zagen we het gevaar gewoonweg niet. Roekeloos genoten we ervan: drinken, blowen, vrijen en scheuren zonder riemen. En veel van ons deden daar vrolijk aan mee. Zo gebeurde het regelmatig dat er types in de goot belandden en maanden uit de roulatie waren. Of erger. Sommigen zag ik nooit terug.
Nu had ik het geluk dat degene die mij voor het eerst liefhad, mij ook met veel aandacht en voorzichtigheid benaderde. We gingen niet veel uit en ik werd goed behandeld. In ruil daarvoor hoorde je mij nooit mopperen. Ik deed wat me gevraagd werd en dat was het. Uiteraard lokte dat woeste leven wel, maar we gaven er simpelweg niet aan toe. Hij werkte veel en begon langzaamaan aan een gezin te denken. Uiteindelijk nekte precies dat onze relatie. Toen zijn eerste kind, wat me op een slechte dag nog eens helemaal ondergespuugd heeft, een half jaar was, kon ik vertrekken.
Dat was wel even zuur, maar ik moet zeggen dat niet lang daarna het leven feitelijk pas voor mij begon. De wilde dagen die ik van een afstandje had gadegeslagen braken nu voor mij aan. Niet dat ik me in wedstrijdjes begaf en solliciteerde naar de goot, maar mijn nieuwe geliefde nam me overal mee naartoe. Hij was groot, breed en had lang getoupeerd haar. Zo was dat in die tijd. Onderweg zong hij snoeihard rockballads terwijl hij de ene na de andere Chesterfield opstak. Ik hield van hem. In die dagen heb ik echt ongelofelijk veel van Amerika gezien. Fantastisch hoor. Ook veel mensen ontmoet, want om de haverklap nam hij lifters mee waar we dan dagenlang mee rondreden. Het leven was goed voor ons en samen beleefden we de jaren ‘80 tot we uiteindelijk helemaal in het noordwesten neerstreken, in Seattle.
Nu was ik de droogte van Californië gewend en de overgang naar het koelere en natte klimaat van het noorden bleek me fysiek wat gedaan te hebben. Na zoveel tripjes naar uithoeken en na zoveel feesten in de woestijn, kreeg ik langzaamaan wat plekjes op mijn body. Niets ernstigs hoor, dat zou iedereen hebben na zo’n leven, maar ik liet er toch maar even naar kijken. Gelukkig bleek het niets ernstigs te zijn en kon het vrij makkelijk verholpen worden. Ik kon nog jaren mee, werd me gezegd.
Helaas bleek dat voor mijn rocker en ik niet op te gaan. Zoals dat vaak gaat met lange relaties, leef je soms een beetje langs elkaar heen. Dan kan het gebeuren dat er plots iemand voorbijkomt die toch wat meer bij je past dan die oude. En je raad het al: in dit geval was ik die oude, hoewel ik nog best jong was.
De nieuwe zag er prachtig uit, dat moet ik toegeven. Ze zat, hoe zal ik het zeggen, fysiek beter in elkaar en was meer op de hoogte van de laatste ontwikkelingen. Persoonlijk ben daar nooit zo mee bezig. Kijk, als je bent zoals ik, ben je tevreden met wat je kunt. Ik heb niet zo’n behoefte om van alles op de hoogte te zijn, alleen maar gezond te eten of heel erg onafhankelijk te zijn. Dat lijkt me helemaal niks. Call me oldfashioned maar zo zit ik in elkaar. Take it or leave it. En dat deed hij; he left me.
Hierna heb ik een periode gehad met nogal wisselende contacten. Tja, ik voelde me een beetje uit de markt liggen en na een aantal korte relaties zorgde ik niet echt goed meer voor mezelf. En dat kon je aan me zien. Die plekjes van vroeger begonnen weer op te spelen en daar maakte ik me eerlijk gezegd druk om.
En toen, ik denk dat het niet lang na 9/11 moet zijn geweest, werd ik plotseling opgemerkt door iemand die in mij ineens zag wie ik echt was. Meteen haalde hij me weg bij de gast die op dat moment niet goed voor me zorgde. Ik werd verwaarloosd en hij zag dat. Met alle aandacht die ik nodig had heeft hij mij er bovenop geholpen en begon ik langzaamaan op degene te lijken die ik vroeger was. Vanaf dat moment zagen mensen me weer staan, werd ik weer nagefloten. Ik wist niet wat me overkwam. Ja, dat was een mooie tijd. Ik ben hem daar nog steeds heel dankbaar voor. Ik begreep wel dat hij weer verder moest. Een echte relatie konden we niet krijgen. Er zijn er altijd meer die zijn hulp kunnen gebruiken. Hij is een heilige. Tenminste, zo zie ik dat.
Sindsdien woon ik enkel op plekken waar mensen het goede met me voor hebben. Zo woonde ik in Portland, verhuisde toen naar Europa en ging naar Duisburg, Aken en Stolberg.
Sinds een paar dagen woon ik dus in België. Ik ben benieuwd. Het is voor het eerst dat ik met een vrouw ben. Afgelopen donderdag kwam ik hier aan met die jongen uit Stolberg met wie ik steeds was. Het was een beetje vreemd om afscheid van hem te nemen, zo hier op straat.
Ik neem aan dat ik bijna naar binnen mag? Vooralsnog zet ze steeds haar campingstoel naast me neer en zit ze me aan te kijken. Ik kan haar niet verstaan. Ze kijkt alleen maar vanaf die stoel. Ze drinkt thee uit een enorme mok. Af en toe streelt ze me even over mijn motorkap of zit ze achter mijn stuur. Weird chick. Lieve schat, ik ben een Ford Mustang uit 1972 en het is de bedoeling dat je met me rondrijdt. Kom! Start me up!
Niets. Ze kijkt alleen.
Daarnet kreeg ik een hele enge gedachte die ik nog nooit heb gehad. Stel je voor dat ze geen rijbewijs heeft. Stel je voor dat dit het is. Dat ik hier sta en moet blijven staan totdat ze genoeg geld heeft om een rijbewijs te halen. Of dat ze me enkel kocht om naar te kijken. Dag na dag, maand na maand. Stel je voor dat ik hier zo aan mijn einde kom. In België, op straat, in de regen.
Langzaam wegroesten, ver weg van San Jose.
Mijn god.