#76 One day fly.

#76 ONE DAY FLY.

(508,98 km, Echilleuses)

 

Hoe lang is het geleden dat ik de ramen heb gezeemd? Misschien al wel vier maanden. Zouden ze dat zien? Zou het ze opvallen? Het is nu half twaalf. Te laat om er nog aan te beginnen. Onzin ook want ik heb nog genoeg te doen. Eens kijken. Ik moet me nog scheren. Ik moet ook de haren uit mijn oren niet vergeten. Als ze de foto scherp maken en inzoomen ga je dat zeker zien. Ik heb geen zin om er armoedig uit te zien. Dat ben ik niet. Ik ben geen zwerver, ik kom alleen niet zo heel veel onder de mensen waardoor er geen noodzaak is voor dagelijkse knip- en scheerpraktijken. Gelukkig niet zeg. Daar heb ik mijn portie in de loop van de tijd wel van gehad. 

 

Ik moet mijn gitaar stemmen want ze gaan zeker vragen om te spelen. God, zou ik het nog wel kunnen? Weet ik nog hoe het gaat? Hoe lang is het wel niet geleden dat ik het speelde? Jarenlang stroomde het op de automatische piloot uit mijn vingers. Ik hoefde er niet over na te denken. Sterker nog, juist niet. 

Toen ik mijn rijbewijs nog niet had, vroeg ik eens aan mijn vrouw om uit te leggen welke handelingen bij het starten en wegrijden van een auto horen. Ze bleek grote moeite te hebben het stap voor stap te zeggen. ‘Het gaat automatisch’, zei ze, ‘ik denk er nooit meer bij na.’ En in de auto zei ze me zelfs dat ik erover op moest houden, omdat juist het nadenken over de handelingen haar in verwarring bracht en tot ongelukken zou kunnen leiden. 

Zo is het ook met teksten en gitaarspelen. Het spelen van de hit is als het besturen van een auto, als het intoetsen van mijn pincode. Nooit over je pincode nadenken terwijl je naar een geldautomaat of winkel loopt, want geloof me: je vergeet hem. Het komt of het komt niet. Misschien komt het vandaag niet. 

 

Stop. Ik moet vertrouwen op mijn geheugen. Ik moet niet moeilijk doen en repeteren voordat ze komen. Dat is onzin. Ik speelde het nummer in mijn leven duizenden keren. Tot vervelens toe. Het komt vast goed. Ik moet ze het anders gewoon maar vertellen voordat ik ga spelen en als het niet goed gaat vertel ik ze het verhaal van het autorijden. Ik kan het aandikken en zo het ongemak verleggen. Net als vroeger.

 

Ik moet ook niet, niet, niet vergeten ze mee te nemen naar het atelier. Wat is daar een goed moment voor? Ze willen het over de hit hebben met de gouden platen op de achtergrond. Dus hoe krijg ik ze naar de schilderijen? Ik wil ze in beeld, maar hoe?

Wat als ik ze een goed verhaal voor een schilderij vertel? Zo’n verhaal wat ze erin moeten houden en wat ze er niet uit kunnen knippen. Eentje die een paar minuten duurt zodat het schilderij goed in beeld komt. En daarbij, als het verhaal wat langer duurt moeten ze ook sfeerbeelden hebben van waar we zijn. Precies, dat is slim. Een korte rondleiding en dan blijven hangen in het atelier.

Een langer verhaal. Eens denken. Iets met emotie, een traan, een dikke strot. De ruzie in de band. Het overlijden van Jimmy. De dodelijke vechtpartij tijdens die gig in de Atlanta. Die. Daar willen ze het altijd over hebben. En dan begin ik erover als ik voor ‘Vergezicht op de Peel’ sta. Of nee, ‘De Ginkelse Hei’. Die vinden de mensen steeds mooi. 

Ik moet dan niet vergeten even een traan te plengen bij ‘De Ginkelse Hei’. En dat ik nog even een paar extra foto’s van de anderen maak voor de website. Dat ze die meteen zien als je hem opent. Met prijs. En biografie. En ik moet ervoor zorgen dat de andere vergezichten in het atelier vooraan staan. Op een rijtje op de grond. Achteloos. Ze drogen. Het is een serie. 

 

Het wordt dit losse bloesje en de hoed. Nee, het sjaaltje. Of toch de hoed? Stop, ik doe de deur open met de hoed en het sjaaltje en doe de hoed af bij het begin van het interview. Dan zet ik zelf de ongedwongenheid in. 

Ze klonk jong aan de telefoon. Zou zij degene zijn die het interview doet? Ik hoop het niet. Dat zou het lastig maken. Zij kent mijn tijd niet, was nooit bij een optreden. Misschien haar vader wel, maar zij niet. Misschien heeft zij op Google opgezocht hoe ik er vroeger uitzag en een filmpje bekeken. Dan weet je wel wat voor een leeg interview het wordt. Nee, ik heb liever dat ze de oude rot sturen die nog herinneringen uit zijn jeugd heeft waar ik een rol in speel. Die heeft over het algemeen nog een beetje ontzag voor het succes van toen. Die stond misschien vooraan met het reünie-concert. Of nee, laat ik dat maar niet hopen want zo goed was dat niet. We hebben het aardig verkloot toen. Niet over nadenken. Niet over nadenken. Niet over nadenken.

Als ik mazzel heb sturen ze inderdaad een oudere jongere met gymschoenen die een beetje starstruck is. Die heb ik het liefst. Die kun je wat om de tuin leiden met anekdotes over bekende sterren. Die jonkies gaan zitten prikken. Prikken in eenzaamheid of in het missen van het succes. Over waarom ik me zo afzonder. Of over verdriet. 

 

Ik moet ervoor zorgen dat het niet over verdriet gaat. Ik moet mijn kop erbij houden. Terwijl we een rondleiding doen in huis, neem ik ze mee naar het atelier. Ik ga zachtjes iets van Crosby, Stills & Nash opzetten voor als we binnenkomen. Of nee, iets ouds van de Cats, want dan kan ik meteen beginnen over die discotheek in de Achterhoek. Dan heb ik een haakje. Dat optreden in discotheek Atlanta? Jaja, dat was wat, indrukwekkend, bloed, gitaren, de dood, ambulances, het grijpt me nog steeds aan, sorry, zet maar even uit. Nee, het gaat alweer. Ja, ik schilder, vergezichten vooral. Dankjewel. Zullen we het anders daar even over hebben? Ik moet even bijkomen. Sta ik hier goed? 

 

Voila. 

 

Shit, had ik nou maar een expositie waar ik naar kon verwijzen. Ik verzin wel wat. Ja, ik ben in overleg met een galerie voor een expositie in het najaar, maar daar kan ik nog niets concreets over zeggen. Haha. Ja, gewoon mijn website. Maar goed, daarom zijn jullie hier niet. Het gaat wel weer hoor. Laten we het nog even over die avond in de feesttent hebben, dan kunnen we het later nog over mijn schilderijen hebben. 

 

Ja. Zo ga ik het doen. Nog even een doekje over de wc en scheren. Hoe laat is het? 

Read More

#75 Alles wat niet mag is leuk.

 

#75 ALLES WAT NIET MAG IS LEUK.

(500,08 km, Puiseaux)

 

Vanochtend leek er in eerste instantie niets abnormaals aan de dag. Zoals gisteren en eergisteren had ik mijn kaplaarzen aangetrokken en was ik met een mok koffie in de hand de tunnel ingelopen. In mijn tas droeg ik drie anderhalve literflessen water. Op de achtergrond klonk over de speakertjes het nieuws van de dag, al bedenk me nu dat ik er helemaal niets van onthouden heb. Het nieuws van de dag is volledig aan me voorbijgegaan vandaag. 

 

Het was vandaag de eerste tropische dag van het jaar. Gisterenavond zat ik met een biertje in de tuin en had niet doorgehad dat het laat werd. De laatste weken werd ik door de kou naar binnen geroepen, maar nu bleef het lang broeierig. Siep lag languit aan mijn voeten op de tegels. Siep kan niet tegen de hitte. Ik gaf hem lauw water. Liters en liters lauw water. Onrustig ademde hij zichzelf de avond door. Wanneer ik hem geruststelde gromde hij zachtjes. De schat. De lieverd. Mijn grijze duif. Mijn bejaarde vriend. Mijn, nou ja, vul maar in.

 

Ik hield meer van hem dan dat ik ooit van een mens heb gehouden. Zelfs mijn ouders bleken voorwaarden aan hun liefde te hebben. Succes, een schoondochter, kleinkinderen, bezoekjes, kaartjes. Hou op met me. Ik heb nooit één enkele reden gezien waarom ik aan al die onzin mee zou willen doen. Ze mogen achteraf heel blij zijn dat ik de zaak overgenomen heb toen ze eindelijk gingen hemelen. Het werd een stuk rustiger toen hun spullen en gezeur het huis en de kwekerij uit werden getild. Vanaf dat moment was het enkel Siep en ik. Ik en Siep. En al snel kwam ik erachter dat dat meer dan voldoende is voor een vreugdevol leven. 

Was. Het was meer dan voldoende.

 

Sindsdien spreek ik eigenlijk nauwelijks iemand. Dat is niet zielig. Bij mij haal je potgrond, geraniums en hydrokorrels. Als ik mensen wil zien, kijk ik naar de mensen die hier planten en tuingereedschap komen kopen. Vrienden heb ik nooit gehad want vrienden zijn een heel ander verhaal. Onbegrijpelijk gedoe als je het mij vraagt. En weer zo voorwaardelijk als de pest. Vrienden kopen nooit iets, die willen enkel dingen krijgen en dan ook nog dingen die je niet in een tasje kunt doen. Hoeveel kilo aandacht had je gewild? Zal ik dit gezellige etentje even voor je inpakken? Wil je een bonnetje voor de getoonde interesse in je leven? Nee? Dat dacht ik al. Ik heb geen behoefte aan vrienden. Ik heb al een vriend. Had. Ik had Siep. 

 

Ik houd van duidelijke afspraken. Op dit punt en op dit moment zijn we sociaal, en daarbuiten laat je me met rust. Zo heb ik voor klanten een groot hek. Wel zo duidelijk zou je zeggen. Wanneer het sluitingstijd is gaat het hek op slot. Sinds een paar maanden heb ik er een groot kettingslot bijgedaan. Het is eigenlijk niet nodig, het gewone slot voldoet prima, maar voor de boodschap van geslotenheid helpt het blijkbaar als er iets groots aan hangt. Mensen schijnen dat nodig te hebben. Zo zien ze letterlijk dat het gesloten is. Dicht is. Dat ze dus niet welkom zijn. Maar mensen zijn selectief blind en doof. Wanneer je ze zegt dat ze iets niet mogen doen ze het toch. 

 

Ooit ontmoette ik op een boot een garnalenvisser die je naar eigen zeggen geen moeilijke vragen moest stellen maar blijkbaar wel filosoof was. ‘Alles wat niet mag is leuk’, zei hij glunderend tegen zijn toehoorders. Bewonderend lachten mensen de rebel toe. Hij was grijs en zijn gezicht gegroefd. Ik herinner me dat Siep op het dek lag te slapen, dat de golven hem niet deerden, dat hij de gekookte garnaal meteen uitspuugde, dat zijn grijze sik….

Dat ie maar van zijn boot mag donderen, die visser. Als er een groot dicht slot aan een hek hangt ben je niet welkom. Dat is naar mijn idee een vrij duidelijke boodschap. Doorlopen dus en al helemaal niet aan het hek gaan staan rammelen. Donder op. Morgen ben je de eerste.

 

Het was kwart over tien en zeker vijfendertig graden in de tunnel. Voorzichtig bewoog ik de tuinslang door de bedden met petunia’s. In vier kleuren stonden ze te schroeien. Met petunia’s moet je uitkijken. Wanneer ze water op de bloemen krijgen ben je ze kwijt. Ik herinner me dat de grond al gortdroog aanvoelde terwijl ik gisteren na het eten hier nog hetzelfde stond te doen. 

Misschien moet ik stoppen met de petunia’s, bedacht ik me. Goed, ze verkopen prima, maar ook enkel aan mensen die geen smaak hebben. De petunia is de SBS6 van het perkgoed. Schreeuwerig, snel klaar en ze worden na een paar weken meestal weer vervangen. Als je mazzel hebt. Maar het kost wel klauwen met geld om te maken.

 

Ik stond voorovergebogen petunia’s te bewateren terwijl Radio 1 voortbabbelde. Mijn kop was rood en straaltjes zweet parelden onder de polo over mijn rug. Ik wist dat ik dit niet lang zou volhouden. Op dagen als deze zette ik in het middenpad een wekker op tien minuten. Wanneer die begon te rinkelen, ging ik even naar buiten en dronk ik samen met Siep, die op zijn buik lag te hijgen, een glas water. En zo kwam ik op dagen als deze op een ochtend gerust aan twee liter vocht. En dan moest het heetst van de dag nog beginnen. 

 

Het was kwart over elf en de wekker ging voor de vierde keer. Ik zette de slang uit, liep door de brandende tunnel naar buiten en besefte me dat de streep schaduw bij de roldeur leeg was. De vaste plek van Siep. Hij lag er niet. 

Zeker een half uur heb ik het bedrijf doorgelopen om hem te zoeken. De openingstijd moet ergens in deze dertig minuten verborgen hebben gezeten, maar ik heb het gemist. Er zijn van die momenten in mijn leven dat ik me volledig van prikkels van buitenaf afsluit en dit was er één van. Dat lijkt me nogal logisch. Ik heb één vriend en die vriend is Siep. En als ik die niet kan vinden, dan gaat er een knop om. Ik zou hard tegen de mensen aan het gesloten hek zijn uitgevallen. Het boeit me niet. Ze moesten maar even wachten. Het hek was immers dicht. Ook de rinkelende telefoon die zich met de radio vermengde moet ik gemist hebben. Drie telefoontjes: een kweker, de veiling en een klant. Alle drie waren ze achteraf boos op me. Het kan me niet schelen. Ik hoorde niets. Siep was kwijt.

 

Hij lag tussen de tafels in de winkel op een plek waar hij niet mocht komen. Vandaar dat ik hem maar niet kon vinden. Links de Hortensia’s, rechts de Adonisroos, daartussen Siep. Zijn grijze buik keek me aan alsof hij wilde dat ik eroverheen streek. Ik kende dit van hem. Dit deed hij ’s avonds wanneer hij voor de bank lag en een snoepje kreeg. Dit deed hij nooit tussen de Hortensia’s en de Adonisroos. Een ander belangrijk verschil was dat hij niet vrolijk kreunde en niet heen en weer bewoog. Het was bloedheet in de zaak en Siep lag op zijn rug op een plek waar hij van mij niet mocht zijn. Dood. ‘Alles wat niet mag is leuk’, galmde de garnalenvisser door mijn hoofd toen ik mijn vriend in een kruiwagen tilde.

Ik heb geen vriend meer. Ik heb geen ouders meer. Ik heb een tuincentrum met een extra slot op het hek, een kokende tunnel met petunia’s en een winkel vol dodelijke planten. Ik moet mij nodig gaan beramen op mijn toekomst.

 

Read More

#74 Lekker Comfortable®

 

#74 LEKKER COMFORTABLE®

(493,29 km, Fromont)

 

Hey, leuk dat je kijkt. Zit je lekker daar met je biertje in de tuin? Heeft men je eindelijk met rust gelaten en hoef je even helemaal niets? Maar kijk je nu wel uit op het gazon dat echt een maaibeurt kan gebruiken? Daar zou je eigenlijk eens wat aan moeten doen, nietwaar?

 Geef toe, je bent veel te lui om naar de schuur te lopen en die grasmaaier te pakken. Heb ik gelijk? Haha, maak je niet druk. Trek nog een biertje open en zak achterover in je stoel. Ik ben Jerry en vandaag neem ik je mee in de fantastische wereld die Comfortable® maaien heet. Welkom, bij Jerry’s Comfortables® Live.

 

Ben je er klaar voor? Kom, dan laat ik je een reeks heerlijk glimmende apparaten zien met gegarandeerd veel sensoren, knipperende lampjes en natuurlijk een uitstekende wifiverbinding. 

 Zo zijn de grasmaaiers die wij verkopen verre van lui. Sterker nog: in niets lijken ze op jou. Zij zorgen ervoor dat binnen een half uur jouw gazon er weer keurig bij ligt. En natuurlijk, net als alle apparaten die wij in ons assortiment hebben staan deze volautomatische, gestroomlijnde elektrische maaiers vierentwintig uur per dag voor je klaar om het werk te doen dat jij veracht. 

 

Want laten we wel wezen, het vooruitzicht van lichamelijke arbeid, van fysieke inspanning en zelfs van transpiratie voelt niet fijn. Maar voor een verbluffend laag bedrag kun je al het werk laten doen door prachtige machines. Waar wacht je nog op? Jij kunt je kostbare tijd beter besteden in je luie stoel. Dagenlang gamen, tv kijken, heerlijk eten en zelfs slapen. Je komt er eindelijk aan toe met de apparaten van Jerry’s Comfortables®.

 

Maar er is meer. Naast het geruisloos maaien op elke hoogte die jij wil, biedt deze topper van Jerry’s Comfortables® je ook nog eens enorme sociale voordelen. Zo kun je tijdens de buurtbarbeque (waarbij er uiteraard een sappige steak ligt te garen op de Jerry’s SmartGrill® 2000i) terloops en zonder enige inspanning een schitterend apparaat aan familie en vrienden laten zien. En dat allemaal zonder dat je zelf ook maar iets van werk hoeft te verzetten. Terwijl jij met je ene hand in je broekzak en in de andere een biertje de tuin inkijkt, doet de DigiMowmaster4® op jouw gazon het zware werk. 

 

Bestel hem nu: de DigiMowmaster4®. Laat je vrienden zich vergapen aan die glimmend afgeronde behuizing. Aan dat ingetogen, maar zeer exclusieve audiosignaal wanneer het apparaat contact legt met het netwerk. Zet hem achteloos voor je neer in het gras en geef hem via je smartphone extra opdrachten als het afspelen van je favoriete speellijst op Spotify of het maaien van je favoriete logo in het veld. Het kan! Laat hem gepassioneerd verticuteren en geef hem tegelijk de opdracht geurloos te verrijken met de gratis bijgeleverde XXL-verpakking van Jerry’s Fabulous Fertilizer®. Het kan allemaal met de DigiMowmaster4®. En hij is er altijd voor je! Net als al die andere Jerry’s Comfortables® die sinds de afgelopen jaren jouw leven mooier en vollediger hebben gemaakt.

 

Twijfelen is nu niet meer nodig. Denk aan alle voordelen die Jerry’s Cofortables® je al geboden hebben. Denk terug aan de tijd dat je alles zelf moest doen. Herinner je die jaren dat je eigenhandig boodschappen deed, koffiezette, de wc schoonmaakte en de gordijnen handmatig dichtdeed. Kun je je voorstellen dat je al deze vervelende klussen nu nog steeds helemaal zelf zou moeten doen? En kun jij je ook niet meer herinneren hoe je in die dagen überhaupt nog toekwam aan tijd voor jezelf? Daarom is het nu ook tijd voor jouw eigen DigiMowmaster4®.

 

“Elke zaterdag moest ik weer die tuin in. Het gras bleef maar groeien en elke week had ik ruzie met het apparaat dat achter in de schuur stond. Ik werd er moedeloos en lusteloos van. Middagenlang sjokte ik met gevaar voor eigen leven met dat ding door de tuin, met achter mij een snoer waar 230 Volt op stond. Ik transpireerde altijd enorm en kwam niet toe aan mijn favoriete bezigheden als eten, gamen, films kijken en slapen. Maar toen kreeg ik van een vriend een linkje naar Jerry’sComfortables.com en veranderde mijn leven. Via internet bestelde ik mijn eerste apparaat van Jerry’s Comfortables®, verbond het in oogwenk aan mijn thuisnetwerk en ging zitten. Sindsdien doe ik werkelijk helemaal niets meer. Zelfs mijn chips, droge worst en bier worden automatisch besteld én bezorgd via mijn nieuwe Jerry’s Priority SmartPowerpantry3®.” 

 

U hoort het. Heel Nederland is overtuigd en in de ban van het gemak en comfort van Jerry’s Comfortables®. De tijd van hard werken en ongemak liggen voorgoed achter ons en voor een luttel bedrag maakt u een onuitwisbare indruk op uw vrienden. Stelt u zich nog eens voor hoe ze ademloos naar uw nieuwe apparaat zullen kijken. Hoor in gedachten de superlatieven die ze afgunstig zullen gebruiken voor al die handige en prachtig vormgegeven apparaten die u wel heeft en zij niet. 

Bestel nu vanuit uw luie stoel de DigiMowmaster4® en laat die onhandige en gevaarlijke grasmaaier lekker in de schuur staan. 

 

En ho, ho, wacht. Het wordt alleen maar mooier en beter. Houd u vast, want bij Jerry’s Comfortables® zijn het nu de Oranje WK-Comfortweken! Vanaf de bank juichen we mee met onze jongens en delen we uit. Wanneer u nu een Digimowmaster4® aanschaft, krijgt u er tijdelijk de volledig digitale en handzame Ass-Scratcher3000® met twee volkomen overbodige opzetstukken gratis bij. En dat is nog niet alles. Als u binnen nu en een half uur belt krijgt u naast uw nieuwe Digimowmaster4®, de XXL-verpakking Jerry’s Fabulous Fertilizer®, de Ass-Scratcher3000®, de hulpstukken en een handige opbergtas met lederen draagriem ook nog deze heerlijk zachte en knaloranje BierBankComfort-Onesie thuisgestuurd. Inderdaad. We zijn helemaal krankjorum-gek geworden bij Jerry’s Comfortables®. En jij mag er schaamteloos van profiteren!

 

Dat was het weer voor deze week. Ik ben Jerry en superleuk dat je keek. Volgende week neuzen we heerlijk verder in ons geweldige assortiment en zullen we ons toeleggen op de Jerry’s Comfortables® die ervoor zorgen dat jouw looks eruitzien alsof je wél iets doet. We bespreken dan de Bellybuster®, de Blue IBag® en al onze producten uit de fantastische samenwerking met de International Love Handle Organisation (ILHO).

 

Houd ons in de gaten, abonneer je op ons Youtubekanaal, volg ons op Twitter, Facebook, Instagram, Tiktok en tot volgende week!

Read More

#73 Stap stap zij sluit.

 

#73 STAP STAP ZIJ SLUIT.

(484,21 km, La Chapelle la Reine)

 

 

 

                                            Fly me tot he moon

    Let me play among the stars

    Let me see what spring is like

    On Jupiter and mars

 

 

Vanaf deze kant van de straat is het goed te zien. Buiten is het donker, maar in de slaapkamer op de eerste verdieping brandt licht. Dan verschijnt een gestalte voor het raam. Het is een man. Rustig schuift hij het raam open en steekt zijn hoofd naar buiten. Vanaf beneden is het niet goed te zien, maar de man heeft een glimlach om zijn lippen. Hij snuift de frisse lucht naar binnen en zet dan twee beige bergschoenen op het richeltje buiten het raam. In het duister zal niemand ze vanavond zien staan. Het is vrijdagavond, half elf. Soiree-avond.

 

                                                                       *

 

Generaties lang was de vrije dansmiddag van dansschool Musters een begrip in de stad aan de rivier. Oma’s, opa’s, moeders en vaders hadden op deze ‘soiree’ hun eerste contacten met het andere geslacht en tegelijk leerden zij, als bijvangst, het edele stijldansen. Het waren vrolijke middagen die er tientallen jaren vrijwel identiek uit had gezien. 

Zo waren er twee soorten leerlingen. Aan de ene kant de fanatiekelingen, de professionals onder de amateurs, de crème de la crème van het parket, de gouden sterren hoogglanzend boven de rest. Deze vaste paren dansten om de dans zelf en hooghartig zwierden en walsten zij met perfectie over de notenhouten vloer. 

Hun kleding was gelijk hun dans, hun blik en hun knipbeurt. Geen haartje lag verkeerd en het hele ensemble aan pak, schoenen en sokken was zorgvuldig met elkaar in evenwicht. De vrouwelijke helft droeg een bijpassend gekleurde jurk want al was de soiree geen wedstrijddag, iedereen mocht zien dat zij een koppel waren. Een gracieus duo, versmolten tot het Disneybeeld van elegantie en kokette-, maar quasi-liefde. Zelden waren zij echt een liefdeskoppel want door alle avonden trainen bleef daar geen tijd voor over.

Zij waren het die konden dansen en dat lieten met alle graagte aan iedereen zien. 

 

Aan de andere kant was daar de veel grotere groep van amateurs die een gezamenlijke hobby had die door hun ouders uit nostalgie tot essentieel deel van de opvoeding was bestempeld. Zij die één avond in de week met een vriendenclub op les zaten en speciaal hiervoor schoenen met gladde zolen hadden gekocht bij de Bata. Hen ging het om de gezelligheid, de saamhorigheid en de mogelijkheid om één keer in de week een beetje uit te gaan; de soiree. 

 

Bij Danscentrum Musters was het de zondagmiddag waarop alle lesgroepen vrij dansend samenkwamen. Dan kwam een bonte verzameling bijeen van vooral struikelende stuntelaars en hardop tellende ‘foxtroteers’ die nerveus naar de zitjes aan de overkant van de dansvloer keken. Voor de heren was het belangrijkste van de soiree vooral het verlangen met het knappe meisje te mogen dansen. Meestal was dit niet het geval en werd er gedanst met het meisje uit de vriendenclub of die ene onpopulaire die overbleef. Zij die in hun ogen wel succes hadden stuntelden zich door een laatste dans in het fietsenhok met inspiratieloos getong. Soiree was voor deze groep jongens een jachtgebied in overhemd en gestreken pantalon, aangezien spijkerbroeken door de zorgvuldig gesoigneerde dansleraar verboden waren.  

 

En in deze laatste groep, deze restmassa van puberzweet, deze poel van hopen en smachten zat Dhr. Ferdinand Nuyten. Nu, vele jaren later, een ongehuwd natuurkundeleraar en heimelijk liefhebber van countrymuziek. Nooit in zijn leven was hij geëindigd bij het fietsenhok. Te voet heeft hij zijn hele leven alle zondagen terug naar huis gewandeld, dromend van een dans. En het is diens hoofd dat we nu glimlachend uit het open raam zien hangen.

 

                                               *

Niet lang geleden heeft Ferdinand het dansen weer opgepakt. Aanleiding was het galabal waarop een aantal van zijn leerlingen zich in slecht zittende pakken aan een foxtrot waagden. Het merendeel van de avond werd er los en ‘disco’ gedanst, maar na een uurtje werd men via de microfoon uitgenodigd een foxtrot te proberen. ‘Het is tenslotte een gala, jongens’, motiveerde de leraar geschiedenis, wetende dat een deel van de leerlingen op dansles zat. Vanachter de bar waar Ferdinant plastic bekertjes met cola en sinas vulde zag hij stelletjes schoorvoetend de dansvloer oplopen. Giechelend deden ze pasjes die hij zich nog goed kon herinneren. Stap-stap-zij-sluit, stap-stap-zij-sluit, mompelde hij mee op de tonen van ‘Fly me to the moon’. Sommige liedjes waren gebleven. Gelukkig maar. Hij had het gemist, besefte Ferdinant en danste in zijn hoofd de stapjes mee. 

 

Diezelfde week nog had hij zich opgegeven bij de seniorengroep van de dansschool en bij de Schoenenreus een paar grijze schoenen met spekgladde zolen gevonden die hem als gegoten zaten. ’s Avonds had hij de eettafel aan de kant geschoven, zijn bergschoenen verwisseld voor de nieuwe glijders en een plaatje van Frank Sinatra opgezocht. Het eerste liedje op de platenspeler kraakte als zijn roestige knieën en zachtjes schoof hij met gesloten ogen door de kamer met in zijn armen een imaginaire schone. Stap-stap-zij-sluit. Stap-stap-zij-sluit. Hij bleek het nog niet helemaal verleerd en vol goede moed stortte hij zich in de lessen. Dat is nu zeven maanden geleden en inmiddels danst Ferdinant Nuyten weer vrolijk de jive, de cha-cha, de rumba en de foxtrot. Wie had dat gedacht.

 

                                                           *

Nu is het half elf en hangt hij grijnzend uit het raam. Vandaag gebeurt het onvoorstelbare. 

 

Vanavond was de laatste soiree van het seizoen en Ferdinant danste met hetzelfde plezier als vroeger, maar iets is totaal anders waardoor hij nu die glimlach heeft. De soiree was volkomen anders dan welke zondagmiddag bij Dansschool Musters ooit geweest was. Er waren om te beginnen voldoende dames om met hem, een van de weinige mannen in de les, te dansen. Maar dat is niet het belangrijkste verschil voor dhr. Ferdinand Nuyten. Nee, het verschil is dat een danspartner met hem de jive danste en hij met haar, na een voorzichtige zoen bij het fietsenhok, naar zijn huis is gefietst. Het grote verschil zit hem in het feit, dat dit zijn eigen huis is en er verder niemand is. En het grootste verschil, het allergrootste verschil is dat zij geen aanstalten maakt om naar huis te gaan. Geen enkele. Ze zit in zijn huiskamer en drinkt wijn.

                                                           *                                  

 

Ferdinant hangt uit het raam en glimlacht terwijl hij zijn bergschoenen op het richeltje zet. Hij prijst zichzelf gelukkig omdat zij niet doorhad dat hij het afgetrapte paar mee naar boven nam. Ze geloofde zijn opmerking over de vergeten camembert in de koelkast toen ze, zoet van romantiek, de huiskamer instapten en overvallen werden door de stank. ‘Als jij gaat zitten met een glaasje rode wijn, gooi ik die even in de vuilnisbak’, had hij snel gestameld. Hij had haar een glas ingeschonken, de ramen tegen elkaar opengezet en in één beweging de stinkende bergschoenen achter zijn rug mee naar boven genomen. Hier buiten het raam op de gevel stonden ze veilig. Alles ging goed. 

Hij wist het zeker. Zoveel voorspoed kon niet voor niets zijn. Vanavond was zijn avond en niets kon meer misgaan. Zelfs dit ongemakkelijke voorval bracht hem niet van zijn stuk. Vanaf vanavond was hij niet meer alleen. Daar, met zijn hoofd in de koele avondlucht, danste Ferdinant Nuyten jubelend een extra rondje in zijn hoofd. Stap-stap-zij-sluit. Stap-stap-zij-sluit.

 

                                            In other words, hold my hand

    In other words, darling kiss me

 

 

 

 

Read More